Στάθης Σ.
Την ημέρα εκείνην η νέα εποχή γέρασε με τη μία διά μιας μέσα σε μίαν ημέρα.Ή μάλλον νύχτα.
Η ημέρα εκείνη (και η νύχτα της) εις ουδέν διέφερε από τις άλλες - απλώς
έγινε αντιληπτόν ότι αίφνης οι μάσκες έπεφταν απ’ τα γεγονότα και τα άφηναν με πρόσωπο τις κουκούλες τους.
Πέφτοντας οι μάσκες κάτω
σχημάτιζαν ίχνη, η μία κατόπιν της άλλης, οδοδείκτας, σαν τα ρεβίθια που άφηνε να πέφτουν πίσω του ο Κοντορεβιθούλης, ώστε να βρει, να βρει, να βρει τον δρόμο πίσω
της επιστροφής.
Μόνον που ουδείς πλέον ενδιαφέρονταν να επιστρέψει οπουδήποτε. Όταν έγινε γνωστόν ότι ούτε γάζες υπήρχαν στα νοσοκομεία, η επικράτεια κατέρρευσε και η κυβέρνηση
βάρεσε διάλυση άχρι νεωτέρας.
Τότε ο ¶νθρωπος Που Γελά, μην έχοντας πλέον τι να κάνει κι επειδή η καταμέτρηση των νεκρών παιδιών στη Γάζα δεν ενδιέφερε πλέον τις Διαφημίσεις Για Τα Κινητά που Βλέπουν Τον Κόσμο όπως Εσείς, έβαλε τα χέρια στις τσέπες
κι άρχισε τις βόλτες.
Έτσι η συνάντησή του με τον ¶γιο Κυνοπρόσωπο κατέστη αναπόφευκτος.
Ο ¶γιος αυτός, γνωστός κι ως Κυνοκέφαλος, γίνεται αντιληπτός σε στιγμές κρίσεως - ¶γιος παλαιός
ζωγραφισθείς το πρώτον από ευσεβείς καραγκιοζοπαίκτες, είναι
ο ¶γιος προστάτης των φτωχών
των σκυλομούρηδων και των κατατρεγμένων.
Δεν ευδοκιμεί εις βιτρίνας, αντιθέτως φύεται εις καταχρεωμένους αγρούς και περιπλανάται
κατάφρακτος δακρύων
εσφιγμένος οδόντων και οδόντων και τριγμών οδόντων
πλήθος πένθους πενθών
δρουγγάριος των Σχολών
και Μέγας Λογοθέτης των Δρόμων
Τουρμάρχης ψυχών
και ψυχοπομπός πλουσίων.
Ο ¶γιος αυτός
¶γριος
Σκύλος της Παράδεισος
ενδημεί στα αζήτητα κι ουδείς αντιλαμβάνεται την παρουσία του πίσω απ’ την ασώματη ασπίδα του, είναι ¶γιος ακατάληπτος· κι έχει πάρει απ’ τον Θεό το ελεύθερο να μην αγαπά τους πάντες.
***
Δεν ήταν μια ευχάριστη συνάντηση και ο ¶νθρωπος Που Γελά προσπάθησε να διασκεδάσει κάπως τα πράγματα προτείνοντας σε αυτό το πρόπλασμα πλασμάτων που δεν θα γίνουν ποτέ αγάλματα ένα θεώρημα:
«Αφού δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με επιχειρήματα, ας επιχειρήσουμε να συνεννοηθούμε με στίχους»
Ο ¶γιος Σκύλος ο Κυνομούρης
χαμογέλασε.
Η ποίηση ήταν πάντα, από ποιήσεως κόσμου, μια κάποια λύσις.
Πιάσε ένα κρινάκι
«και μην ξεχάσω της μοναξιάς μου το γεράκι να γυμνάσω»*
Ο ¶νθρωπος Που Γελά χαμογέλασε.
«Στους μεγάλους θαλάμους των βιομηχανιών που κατασκευάζουν βόμβες, απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα». Είπε.
Μάλλον συνεννοήθηκαν. Χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς για ποιο πράγμα, αλλά τι σημασία έχει οποιαδήποτε κυριολεξία, αν αυτός που τη διαβάζει δεν είναι κύριος; Τι σημασία έχει τι είπε ο Χριστός; Η βλακεία αποβλακώνει ό,τι διαβάζει ή ό,τι ακούει, συνεπώς τι χρείαν επαναστατών έχομεν; Οι επαναστάσεις είναι σαν τον κοκκύτη! Περνάνε! Και οι βλάκες ξαναπιάνουν δουλειά - αυτοί, άλλωστε, δεν λένε οι Γραφές ότι θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών;
Ο ¶γιος
που έκανε το κεφάλι του Γοργόνειο
και ο ¶νθρωπος Που Γελά -ένα γκροτέσκ ντουέτο, κάτι σαν τρεις κέρβεροι και μια λερναία ύδρα- χάζεψαν εκείνο το βράδυ που γέρασε η νέα εποχή τον εαυτόν τους να μη φαίνεται στους καθρέφτες.
Κι έτσι είδαν αυτούς που σημάδευαν τα σπίτια στις εξώθυρες με κόκκινους σταυρούς.
«Είναι αυτοί που θα γλυτώσουν ή αυτοί που θα σφαγούν;»
ρώταγε όλη νύχτα ο ¶νθρωπος Που Γελά τον Κυνοκέφαλο.
Μιλιά, εκείνος.
Ξημέρωσε
κι όπως κάθε νέα μέρα που χαράζει, ξημέρωσε κι αυτή με αναπάντητο το ερώτημα: «ποιους θα γλύτωνες; τους εχθρούς ή τους φίλους;»...
... απ’ όσα τους επεσκέφθησαν στα όνειρά τους, κρίματα και πόθους, αναμνήσεις και σκιές, φόβους και παρηγοριές - όμως πια
ποτέ πια μην προσπερνάς χωρίς μια ματιά το γάβγισμα των σκυλιών καθώς περνάς...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
*Στίχος απ’ το τραγούδι του Παύλου Παυλίδι «Καράβι»